Het gebeurde na het (overigens zeer gezellige) feestje dat tante S. in de bossen van Putten vierde ter ere van haar 70ste verjaardag. Heerlijk geborreld, gedineerd, gekoffied en om een uur of half elf maakten wij onszelf en de kids gereed om op huis aan te gaan. B. duwde de kinderwagen voor zich uit, ik liep met baby D. in een doek gewikkeld in mijn armen en Maxi-D liep ergens tussen ons in.
Op de parkeerplaats (midden in het bos dus) bleek het wel erg donker te zijn. Eén lantarenpaal moest het deel van de parkeerplaats waar onze auto stond verlichten. B. zei nog "kijk uit voor de kuilen dames", een flauwe grap over kuilen brandde op mijn lippen maar ik hield mijn mond. Beter, zo bleek achteraf.
We zagen de auto al staan toen ik, ondanks de eerdere waarschuwing van B., met 1 voet in een kuil stapte. Tja, met je armen om een baby heen geslagen én in het donker, valt er weinig te zien. Ik stortte ter aarde en het enige wat ik me op dat moment nog kon bedenken, was "ik mag niet op mijn kind donderen" en "zij mag de grond niet raken".
Ik drukte het kleintje dicht tegen me aan en liet me op mijn knieen vallen. Ik slaakte een kreet van pijn en riep dat B. de kleine uit mijn armen moest komen halen. Nog steeds had ik haar stevig in mijn armen tegen me aan gedrukt: ze mankeerde niets en zat me een beetje aan te kijken met een blik van "wat doe je nou gek mama".
Terwijl B. zich over de baby ontfermde, takelde Maxi-D me overeind. Ik strompelde naar de auto en liet me op de achterbank naast Mini-D vallen. In het licht van de auto zagen we dat mijn knieen er niet best aan toe waren: in de linkerpijp van mijn broek zat een groot gat en daaronder was een wond met dikke bloeddruppels, aarde en grind te zien. De andere broekspijp was nog heel maar ook die knie deed flink zeer.
Snel reden we terug naar het hotel/restaurant en vroegen aan de receptie om wat EHBO spulletjes. Broek uit (gelukkig droeg ik er een tuniekje op dat de rest van het vege lijf nog ietwat bedekte), schoonmaken met water en betadine, verbinden en uiteindelijk, een dik half uur later dan gepland, op huis aan.
en nee, ik dankte god niet op mijn blote knietjes voor het feit dat mijn baby niets mankeerde, daarvoor deden ze te veel pijn ;)
zondag, februari 22, 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Ojeeee, wat had ik dat graag willen zien! Sterkte. Ik hoop dat je niet al te veel naweeen hebt.
Sadist ;-)
Kai!
en beterschap.
Ai, pijnlijk. Misschien toch eens denken over zo'n squaw-constructie, waarbij je de baby op je rug draagt? Dan kan je in ieder geval voorover vallen wat je wilt.
Dank je wel Donder :)
En Ary: dan zal je niet zien dat ik uitglijd en achterover kiep haha. Voortaan mag B. de auto eerst voorrijden, dat lijkt me een veel veiliger plan :)
AUW! Dat lijkt me ook een goed idee, van die auto, of miniD in de kinderwagen zetten natuurlijk. Hoewel, Fran is ook wel eens met wagen en al omgekieperd door een niet zo fijne kuil...
Een reactie posten