Ik belde met de kinderarts om mijn twijfels over de opname met haar te bespreken, maar zij wilde het toch allemaal door laten gaan. Ten eerste om te bepalen of Mini-D toch niet een vorm van epilepsie heeft en ten tweede om haar goed te observeren en te kijken of er iets kon worden gedaan aan het voedingsprobleem.
Vanmorgen moesten we ons om 11.00 uur melden in het WKZ en het eerste wat we te horen kregen, was dat er op de afdeling waar D. moest worden opgenomen (Dolfijn, neurologie), geen ruimte voor haar was. Grrrrrrr. Ik had er al meteen mijn buik van vol: zij wilden zo nodig een opname, zij bepaalden de opnamedatum, dan hadden zij er toch ook voor moeten zorgen dat er een plek vrij was? Niet dus.
We werden meegenomen naar 2 etages hoger: afdeling eekhoorn (darm- en longziektes). Ik vroeg me direct af of ons kind hier niet met het één of ander besmet zou kunnen worden door de zieke kindjes op de afdeling maar mijn vraag werd weggebonjourd. Toen bleek dat er ook op deze afdeling eigenlijk geen plek was voor haar, wilden we er het liefst meteen vandoor gaan, maar toch lieten we ons omkletsen door een verpleegkundige en bleven.
Ons meisje werd gemeten (57.5 cm) en gewogen (4710 gram) en daarna op een kamer gelegd bij 2 zieke pubers (1 met een immuunziekte en 1 die zowat licht gaf, zo wit was 'ie). En toen begon het wachten. En wachten. Kijken naar ons slapende kind. Voeden. En nog meer wachten. Verschonen. Rondjes lopen. Wachten. Maar niks geen observatie.
Mini-D in haar ziekenhuisbedje
Na een paar uur wachten kregen we te horen dat D. naar een andere kamer zou worden verplaatst, bij een meisje van 2 jaar. Hartstikke leuk hoor, ware het niet dat een kind van 2 toch luidruchtiger en speelser is dan een meisje van 3 maanden. Mini-D viel in slaap maar met de slaap was het heel gauw gedaan toen het meisje met haar elektronische speeltjes (ik kan geen "old MacDonalds has a *fucking* farm boerderij truck meer zien of horen !) tekeer begon te gaan. En weer begon het wachten. En wachten. Voeden. En nog meer wachten. Rondjes lopen. Verschonen. Maar niks geen observatie.
Mijn immer vriendelijke en meegaande B. had al een keer of wat flink geirriteerd op de klok gekeken. "Zeg P., moeten we niet gewoon eens naar huis toe gaan", sprak hij rond 17.00 uur uit wat ik al die tijd al dacht. We lieten de zaalarts roepen, deelden onze bevindingen met haar en dienden Mini-D's ontslag in (we quit & you're fired!). Op deze manier kunnen we haar zélf thuis ook "observeren!". Ze snapte het gelukkig helemaal (het was zoooo druk in het ziekenhuis dat er per 24 uur misschien een half uur iemand ons kind zou kunnen observeren en ze begreep dat dat voor ons geen zoden aan de dijk zou zetten bla bla).
Morgenochtend moeten we wel om 09.00 uur weer in het ziekenhuis zijn voor het e.e.g. Daar zijn we wel weer een ochtendje zoet mee. Maar blijven? No way!
- Wordt vervolgd -
P.S.: Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, kaarten en telefoontjes :)
1 opmerking:
Dus dat is niet alleen hier zo dat ze zo met de mensen omspringen. Groot gelijk dat jullie naar huis gegaan zijn! Hopelijk is het bezoekje aan de osteopaat de grote ommekeer voor mini D !
Een reactie posten